ΘΡΟΜΒΟΦΙΛΙΑ - "Α" ΕΝΟΤΗΤΑ
ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΣΥΜΠΑΡΑΓΩΝ ΙΙ ΤΗΣ ΗΠΑΡΙΝΗΣ (HCII)
Υπενθυμίζω (ότι περιγράφω) τους "φυσικούς ανασταλτές (αναστολείς) της πήξης".
Και τώρα, θα πραγματευθώ τα περί του «Συμπαράγοντα II της Ηπαρίνης» (Γράφημα 14).
Ο «ανασταλτής» αυτός, αναστέλλει μόνο την θρομβίνη (από πλευράς καταρράκτου πήξης και ινωδόλυσης) και δεν έχει επίδραση:
- στον παράγοντα stuart (Xa)
- στον παράγοντα Christmas (IXa)
- ούτε στον αντιαιμοροφιλικό παράγοντα C (XIa).
Εκτός όμως της θρομβίνης, προκαλεί αναστολή:
- στην χυμοθρυψίνη
- και στην θρομβινο/εξαρτώμενη ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων.
Τη δράση και αυτού του αναστολέα (κατά της θρομβίνης) αυξάνει η παρουσία ηπαρίνης, η οποία μάλιστα είναι μη αναστρέψιμη από την
προσθήκη "Πρωταμίνης" (αντίδοτο της Ηπαρίνης).
Σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της δράσης του (από την ηπαρίνη) διευκρινίζω ότι αναφερόμεθα στο πλήρες μόριο της ηπαρίνης (UFH) και όχι στις ηπαρίνες μικρού μοριακού βάρους (LMWH).
Αντίθετα όμως, η ανασταλτική (έναντι της πήξης) δράση του «συμπαράγοντα II της ηπαρίνης» εξουδετερώνεται:
- από τα διεγερμένα λεμφοκύτταρα (που μπορούν να εντοπισθούν από τον δείκτη CD3 IL-2R)
- τα δε προϊόντα της διάσπασης του "HCII" συμμετέχουν στο φαινόμενο της φλεγμονώδους αντίδρασης (γι' αυτό στις φλεγμονές έχουμε και θρόμβωση).
Τα φυσιολογικά επίπεδα του "HCII" κυμαίνονται στα 60-130%.
-
Αυξάνουν:
- με την πάροδο της ηλικίας
- και σε γυναίκες που παίρνουν peros (από του στόματος) αντισυλληπτικά.
Η «ένδεια» του "HCII" διακρίνεται:
- Σε Συγγενή, η οποία είναι μόνον ποσοτική.
Μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπισθεί καμμία ποιοτική διαταραχή. - Κληρονομείται με τον επικρατούντα αυτόσωμο τρόπο.
- Τα συγγενώς χαμηλά επίπεδα "HCII" δεν συνεπάγονται απαραιτήτως και θρομβοεμβολικές εκδηλώσεις.
- Επίκτητες διαταραχές: αναφέρονται μόνον σε περιπτώσεις εκτεταμένης ενεργοποίησης του μηχανισμού της πήξης, όπως συμβαίνει στην ΔΕΠ (Διάχυτη Ενδαγγειακή Πήξη), λόγω υπερκατανάλωσης του παράγοντα "HCII".
- Επίσης, ο "HCII" είναι ελαττωμένος στην ηπατική νόσο, ενώ στο νεφρωσικό σύνδρομο (τα επίπεδα του HCII) είναι φυσιολογικά.