ΘΡΟΜΒΟΦΙΛΙΑ – «Α» ΕΝΟΤΗΤΑ / ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΑΦΗΣ (19)

ΘΡΟΜΒΟΦΙΛΙΑ - "Α" ΕΝΟΤΗΤΑ

ΓΙΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΥΓΕΙΑΣ
ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΠΑΦΗΣ
1η ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

Α Κατ' αρχάς, θα σχολιάσω την 1η ομάδα του "Καταράκτου Πήξης - Ινωδόλυσης του Αίματος"
που περιλαμβάνει το «Σύστημα Επαφής», δηλαδή
τον π. Hageman (XII)
την Προκαλλικρεϊνη
και το Κινογόνο Μεγάλου MB (Μεγάλου Μοριακού Βάρους) (HMWK).

Όταν λοιπόν υπερτερεί η ενεργοποίηση αυτών των παραγόντων, επαυξάνεται η ένταση της ενεργοποίησης του αντιαιμοφιλικού παράγοντα C (ΙΧα),
με αποτέλεσμα την υπερβολική δραστηριότητα της πήξης, και συνεπώς: «Θρομβοφιλία».
Πιο συγκεκριμένα, η συγγενής αύξησης των παραγόντων "Hagerman" (ΧΙΙ) και της "Καλλικρεΐνης" (ΧΙΙ) έχει αναφερθεί ότι ευθύνονται για το 8-10% των θρομβωτικών επεισοδίων.

Για να λειτουργήσει το «Σύστημα Επαφής» χρειάζονται απαραίτητα αρνητικά φορτισμένα μόρια (όπως είναι και τα ανιονικά φωσφολιπίδια) για την μεταφορά των σημάτων πήξης ή και υπερπηκτικότητας.
Στο πλάσμα όμως, κυκλοφορεί μια πρωτεΐνη, η "β2-GPI", γνωστή και σαν "απολιποπρωτείνη Η"
ή "β2-γλυκοπρωτεΐνη 1", η οποία συνδέεται με τα φωσφολιπίδια και όταν είναι σε φυσιολογικές συγκεντρώσεις, εξουδετερώνει αυτή τη δράση (της πηκτικότητας) και ρυθμίζει την υπερπηκτικότητα του αίματος (όταν το σύστημα επαφής ενεργοποιείται από τον παράγοντα Hageman και την προκαλλικρεϊνη).

Η πρωτεΐνη αυτή (β2-GΡΙ) πέραν του πιο πάνω μηχανισμού, λειτουργεί:

1ον. Ως φυσιολογικός ανασταλτής του συμπλέγματος της προθρομβινάσης
Το "Σύμπλεγμα Προθρομβινάσης" αντιπροσωπεύει την συνεργασία των παραγόντων Πήξης του αίματος:
Προθρομβίνη (π.ΙΙ)
Παράγοντα stuart (π.Χα)
Προαξελαρίνη (π.V)
(Βλέπε Γράφημα 11 - Κύκλος χρώματος μπλέ)

2ον. Αναστέλλει την απελευθέρωση σεροτονίνης κατά την συσσώρευση αιμοπεταλίων, που επάγεται από το ADP (δισφωφορική αδενοσίνη ή επί το ορθότερο αδενοσινοδιφωσφορικό οξύ), αλλά όχι την ενεργοποίηση των αιμοπεταλίων που επάγεται από το κολλαγόνο ή την θρομβίνη.

3ον. Η "β2-GPI" (σε φυσιολογικές συγκεντρώσεις) αναστέλλει την αναπαραγωγή του παράγοντα Χα (Stuart) με την παρουσία ενεργοποιημένων αιμοπεταλίων.

4ον. Η "β2-GPI" μπορεί επίσης να συνδεθεί με το κλάσμα C4b του συμπληρώματος και να δράσει ως ρυθμιστής της ελεύθερης (ενεργού) έναντι της συνδεδεμένης πρωτεΐνης S (PS).


Αυτό σημαίνει το εξής:

Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ενεργοποίησης του συμπληρώματος, τα επίπεδα "β2-GΡΙ" χρειάζεται να αυξηθούν και να συνδεθούν με το "κλάσμα C4b του συμπληρώματος"
και έτσι να παραμείνουν επαρκή τα επίπεδα της ελεύθερης (ενεργοποιημένης) πρωτεΐνης S.

Εάν όμως:

Η "β2-GPI" έχει παγιδευθεί στο σύμπλεγμα "APAs - PLs" (Αντιφωσφολιπιδικά αντισώματα έχουν συνδεθεί με κάποια φωσφολιπίδια), είναι τότε ανίκανη (η β2-GPI) να συνδεθεί στο κλάσμα C4b του συμπληρώματος και σε αυτήν την περίπτωση η ελεύθερη PS θα μειωθεί (την στιγμή της ενεργοποίησης του συμπληρώματος) επειδή θα μετατραπεί σε συνδεδεμένη.

Μέχρις εδώ, είδαμε ότι έχουμε μια ανασταλτική πρωτεΐνη για να μην υπερλειτουργεί το «Σύστημα Επαφής» που επί πλέον με τις άλλες 3 ιδιότητες της, διατηρεί μια ισορροπία στην πήξη του αίματος και δεν έχουμε υπερπηκτικότητα και θρομβώσεις.



Τελευταία όμως (το 1990) ανακαλύφθηκε ότι:

Η ανασταλτική αυτή πρωτεΐνη (β2-GΡΙ) είναι ένας "συμπαράγοντας" που αναγνωρίζεται από τα αντισώματα έναντι φωσφολιπιδίων.

Δηλαδή τί συμβαίνει;
Η "β2-GΡΙ" συνδέεται με τα φωσφολιπίδια και αυτά τα δύο στοιχεία μαζί συνθέτουν το επίτοπο έναντι του οποίου οδηγούνται τα αντιφωσφολιπιδικά αντισώματα.
Δηλαδή, η ένωση της β2-GΡΙ στα PLs είναι μια προϋπόθεση για να ενωθούν τα ΑΡΑs (Αντιφωσφολιπιδικά Αντισώματα) στα PLs (Φωσφολιπίδια) και να ασκήσουν την «αρνητική» τους δράση.

Με άλλα λόγια:
Τα ΑΡΑs (Αντιφωσφολιπιδικά Αντισώματα) χρειάζονται την παρουσία της β2-GΡΙ [β2-Γλυκοπρωτεΐνης Ι] για να δράσουν έναντι των PLs (φωσφολιπιδίων).

Αυτό έχει σαν επακόλουθο:
Η "β2-GPl" που παγιδεύεται σ' αυτό το σύμπλεγμα (ΑΡΑ- β2GPI-PL) να μην είναι ικανή να εκτελέσει
τις φυσιολογικές της λειτουργίες και την αποστολή της,
δηλαδή την:
συγκράτηση του συστήματος επαφής
αναστολή της συγκόλλησης των αιμοπεταλίων
διατήρηση ελεύθερης (δραστικής) ανασταλτικής PS (Πρωτεΐνης S)
και δεν αναστέλλει την αναπαραγωγή του παράγοντα Xa (stuart).


Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι:

Όταν υπάρχουν στην κυκλοφορία "ΑΡΑs" (Aντιφωσφολιπιδικά Aντισώματα), εκτός των άλλων οδηγούμεθα σε υπερπηκτική κατάσταση, διότι εξουδετερώνεται η ανασταλτική λειτουργία της "β2-GΡΙ" στο "σύμπλεγμα β2-GΡΙ-ΡLs" από την προσκόλληση των "ΑΡΑs".

Με αυτήν την διαδικασία, με αυτόν τον μηχανισμό επιτελούν την θρομβωτική τους λειτουργία τα "ΑΡΑs" (Αντιφωσφολιπιδικά Αντισωμάτα).

ΠΙΝΑΚΑΣ 08

Πρακτικά, όλα αυτά σημαίνουν τα εξής:

  • Η ενεργοποίηση του συμπληρώματος συμβαίνει στην επιφάνεια του ενδοθηλίου των αγγείων και κατά την κύηση στις μητροπλακουντιακές αρτηρίες
  • Επί πλέον στην εγκυμοσύνη η "PS" μειώνεται
  • και τα επίπεδα του "κλάσματος c4b" του συμπληρώματος αυξάνονται

και εάν συνυπάρχουν αντιφωσφολιπιδικά αντισώματα, τότε η απόφραξη των αγγείων είναι συχνότερη.

Τελευταία έχει διαπιστωθεί ότι, και η παρουσία "αντι-β2-GPI", δηλαδή "αντισωμάτων εναντίον της β2-GPI", εξουδετερώνει την ανασταλτική δράση της "β2-GPΙ" στην πήξη του αίματος.